525.Az
Dünyanın “sakit” okeanı (Şeirlər)
Səyyarə MƏMMƏDLİ
Bu gün də oxuduqca
əsrlərin,
illərin o üzündən
SÖZün cəzalanmaq –
şaqqalanmaq,
soyulmaq,
döyülmək “səsi” gəlir.
Hələbdə dərisi soyulan da
Nəsimi deyildi,
Nəsiminin SÖZüydü.
Soyulduqca
bir SÖZün altında
başqa bir SÖZ göründü.
Soya – soya gördülər ki,
SÖZ nə qədər keçilməz,
nə qədər dərindi.
Bu dərinlikdən,
əsrlərin,
qərinələrin qatlarından
keçə – keçə
dupduru bulaq kimi
yenə üzə çıxdı SÖZ.
Önünü kəsən qaranlıqların,
bulanıq sulu sellərin gözünə
həmişə
şimşək kimi çaxdı SÖZ.
SÖZ
Hər zaman bizimlədi.
Yalnız gecələr oyaq qalır,
biz yuxuya gedəndə.
Nəzarətdən çıxıb
nağıllaşır
beynimizdə.
Yüyənsiz at kimi
baş alıb gedir.
Hər arzumuza çatdırır,
“xoşbəxt” edib,
aldadır bizi
yuxularda.
Biz oyananda
söz də gəlir özünə.
Addım-addım yeriyir bizimlə.
Hara baxırsan
təkrar-təkrar deyilən
sözə bənzəyir.
Küçələr,
maşınlar,
binalar,
adamlar...
Gözə dəyən,
sözlə deyilən nə var
sözdü.
Hər bahar
qönçə dimdiyində
söz açılır çiçək-çiçək.
Payızda
ağaclardan yarpaq-yarpaq,
çiçəklərdən ləçək-ləçək
söz tökülür.
Qızılı xəzəllər
“yerə düşən” söz kimi
tapdanır ayaq altda.
Qar altında gizlənən
bənövşə isə
“gizlin söz”ə bənzəyir.
“Dəyərli söz”
par-par yanan
ulduzlar kimi
məskən salır
ucalıqda.
Həzin səslə axan bulaq
pıçıltıyla,
şaqraq səslə axan çay
çılğınlıqla deyilən
sözdü.
Damla-damla yağan yağış
ürəyə sərinlik gətirən,
narın-narın yağan qar
ürəyə yatan sözdü.
Həzin külək
təskinlik verən,
dəli külək
qəzəblə deyilən sözdü.
Ətrafımızda olan hər şey
“yerinə düşən” sözə bənzəyir.
Amma kaş
“yerinə düşməyən” söz kimi
yer qaçmasın ayaq altdan,
dənizlər daşmasın
fəlakətlər olmasın
heç yerdə.
Dünyanın “sakit” okeanı
Qəzəbi içindən çağlayacaqmış.
Dünyaya səs saldı o gün
Sakit okean.
Nə canlını qoyub,
cansızı apardı,
Nə yaxşını qoyub,
yamanı apardı,
Nə doğrunu qoyub
yalanı apardı...
Əşya da,
insan da
eyni oldu o gün.
Yaponiyanı
qabağına qatıb apardı
Sakit okean.
Adına “sakit” dedilər.
Amma kükrəyib
on metr hündürlüyə qalxan
qəzəbinə çatan
qəzəb olmamışdı
indiyə kimi.
Binalar, qatarlar,
maşınlar
cılız oyuncağa dönmüşdü
qabağında.
Yaponiyada qiyamət qopardı
Sakit okean.
Adına “sakit” dedilər.
Amma Yerin oxunu tərpətdi,
ürəkləri titrədib təlatümə,
vahiməyə,
insan həyatını
misli görünməmiş
fəlakətə qərq elədi
Sakit okean.
Sunaminin qabağında
yerlə-yeksan oldu,
küründü Yaponiya.
Bu dəhşətin,
fəlakətin qarşısını almaq üçün
nə robotlar,
nə də hər addımda bir edilən
ixtiralar köməyə gəldi.
Bu fəlakətdən sonra
bəlkə də
yaponların gözü
tam açıla
və bilələr ki,
təbiətin hökmü
hər ixtiradan güclüymüş.
Tanrının yaratdığının qabağında
yenisini yaratmaq olmaz.
Yaradan BİRdir.
Bəlkə də
Tanrının qəzəbinə tuş gəldi o gün
Yaponiya.
21.11.2012 
çap et