Yenə də Məcnun...
Qələmlə yox, Leyli, sənin adını
Yazanda yazıbdı qanıyla, Məcnun .
Bütün zamanların yol yoldaşıdır,
Bircə can... bircə an... saniyə Məcnun!
Qaçanlar verdiyi sözündən qaçır,
Bu adam qaçanda özündən qaçır.
Bu adam sevgisi üzündən qaçır,
Oxşamır gördünmü hamıya, Məcnun!
Batırır batırsa yasa özünü,
Heç kimi yox, istər asa özünü.
Qana bilmir gəzə-gəzə özünü,
Anlamır anlaya-anlaya, Məcnun!
Bax, sədəf budu, bu, yerə düşsə də,
Bax, hədəf budu, bu, köksü deşsə də...
Bax, sədəf budu, bu, min il keçsə də,
Bəzəkdir həm yerə, həm göyə, Məcnun!
Aşiqi yaşatsa bil ki, yaşadır,
Bu yerlə bir xətir, göylə bir xətir!
Günəşlə bir doğur, Ayla bir batır,
Yaşayır pərvanə, şamıyla, Məcnun!
Bir sən də ağzına bir su al, durub,
Sən durmusan, axar bu sular durub.
Min ildi cavabsız br sual durub:
“Sən niyə, Leylisən, sən niyə Məcnun?!”
Sönürlər... soyuqdan donurmuş kimi,
Gülürlər sevgini danırmış kimi.
Ay Barat, Allahı tanırmış kimi
İstəyir sevgini tanıya Məcnun!
Kəndir
Qardaş, mənim üçün hər söz söz deyil,
Qardaş mənim üçün cəngi sözü var.
Ölsəm də qalstuk taxa bilmərəm
Mənim boğazımda kəndir izi var!
Ölsəm də qalstuk taxa bilmərəm,
Onda qəzəbinə gəlmiş olaram,
Mən öz əcdadımın, köhnə nəslimin.
Mən onda üzünə baxa bilmərəm,
Nə Həllac Mənsurun, nə Nəsiminin?!
Mən neynim, sevmirəm bəzək- düzəyi,
Mən də qaraçıyam, belə qaraçı.
Qalstuk- malstuq neynirdi onda,
Bir kəndir var idi...
bir dar ağacı?!
Qalstuk vurana düşmən deyiləm,
Yox, mən qalstuku sonulamıram.
Yox, mənim sözümün canı başqadı,
Mən bunu demirəm...
bunu demirəm...
Zaman istər məni dəyişik salsın,
Qalstuk hərisi bir yantamaqla.
Nə iş qalstukla düzələn deyil,
Nə mən qalstuku sonulamaqla!
Saxlasam əyilməz baş saxlamışam...
Uymayıb taleyin qara tacına...
Mən öz boğazımı boş saxlamışam,
Mən yer saxlamışam dar ağacına!!
Ürəyim özümdə, başım özümdə,
Yoxdu əlacım da, var əlacım da!
Kəndirim özümdən, başım özümdən,
Elə özümdəndi dar ağacım da!?
Mən ölüm taxanam yaz, boğazıma,
Qalstuk taxmaqla məşhur deyiləm.
Mən kəndir doğuram öz boğazımdan,
Kəndir böyüdürəm öz boğazımda!
Mən kəndir boğuram öz boğazımda,
Qalstuk boğmaqla məşğul deyiləm!
İnsan ki, yenilməz, ərinməz olur,
Ondan əsrlərlə bəhs etmək olar.
Mən deyən kəndirlər çürüməz olur,
Ondan qalstuk da düzəltmək olar!
lll
Bəlkə xəbərim yoxdu
Mən bir vaxt Çöl olmuşam?
Yoxsa niyə mən Çölə
Bir belə vurulmuşam,
Bir belə gül olmuşam?!
Gedirəm öz-özümü
Çöldə yoxlamağa mən.
Gedirəm, öz-özümü
Bəlkə ağlamağa mən?!
Niyə evə sığmıram,
Niyə Çölə qaçıram?
Molla Nəsrəddin kimi
Nağdı verib canımı,
“Çala-çala” qaçıram,
Nə varmış ki, dünyada?
Bir çölmüş... görəcəyəm
Gümanım çoxdu yaman,
Ölmüş doğmalarımı
Çöldə baxıb uzaqdan
Dirilmiş görəcəyəm!?
...Məcnun düşüb çöllərə,
Başı qan-qadalıymış.
Deyirlər, Leylini yox,
Allahı axtarırmış...
Asılmayıb... gedibdi
Çölə dönə Nəsimi!
Axtarıb öz-özünü,
Axtarıb Allahını,
İnanıram, axtarıb,
Çölə dönənə kimi!
Kim Çölü çox sevirsə,
Çölə dönür axırda.
Onçün Çölə varmışam
Allah Çöldü, deyirlər,
Allah, bağışlarmısan?!
Yol
Adi yol deyildir mən dediyim yol,
Bu yol dərviş yolu, bu yol ər yolu!
Arifə bəllidi, Aşiqə agah,
Qələndər üçündü qələndər yolu!
Əsl yoldaşıdı yol Ərin axı!
Deyir yolsuzlardan yol ərin, axı!
Yolların qibləsi, yolların şahı
Ərənlər yoludu, ərənlər yolu!
Zər ziba –içində batırar bizi,
Azaltmaz, daima artırar bizi!
Tanrı dərgahına çatdırar bizi,
Aşıq Alı yolu, Ələsgər yolu!
“Ələst” aləmində Ney dolu camdı,
Yaranır, yaşadır, meyid olur, camdı.
“Bəli” kəlməsidi, Mey dolu camdı,
İçiblər gedənlər, gələnlər yolu!
Qədim Nuh tufanı, daşqını- yolum,
Ömrün beş əsrlik beş günü- yolum!
Mən etmişəm Allah eşqini yolum,
Yol hesab eyləməz Barat hər yolu!
Mən səndən öyrəndim yazı yazmağı...
Günəş sübh çağından gen düşməz, Tanrım,
Musa Tur dağından gen düşməz, Tanrım!
Alma budağından gen düşməz, Tanrım,
Mən səndən öyrəndim yazı yazmağı!
Ürək diri ola, göz diri ola,
Gəlsə haqdan gələ, Söz diri ola!
Gərək sirrimin də öz sirri ola,
Mən səndən öyrəndim yazı yazmağı!
Mənim qarşımdaydı hamıdan əvvəl,
Məktəb lövhəsindən əvvəlki Lövhə!
Heç vaxt yol vermərəm bir zərrə səhvə...
Mən səndən öyrəndim yazı yazmağı!
Mən qışa qış dedim, yazı yaz yazdım,
Ordan deyilməsə “yazılmaz!”, yazdım!
Mən əyrini əyri, düzü düz yazdım,
Mən səndən öyrəndim yazı yazmağı!
Mən elə yazdım ki, əbədi olsun,
Sənin yazdığının mabədi olsun.
Sən deyən, mən deyən abidə olsun,
Mən səndən öyrəndim yazı yazmağı!
Görəsən atdığın addım necədi?
Qarşında əyilmiş qəddim necədi?
Allahım, sən Allah, xəttim necədi?
Mən səndən öyrəndim yazı yazmağı!
Olmasın
Bu mənə demişəm, mənindən əl çək,
O sənə demişəm: sənin olmasın!
Bu cana demişəm, dəyişsin bir az,
Demişəm həmənki, həmin olmasın!
Əynimdə elə bil öz dərviş əbam,
Mən hər gün Çöldəyəm, hər an Yoldayam.
Demişəm, hər zaman ay Dərviş babam,
Çölsüz, Yolsuz olan günün olmasın!
Allaha varmısam qəmim, içimdə,
Olmuşam özümə əmin, içimdə!
Yanında durmuşam qəmin içində,
İnsana demişəm: qəmin olmasın!
QOXU
Allah göndərdiyi sözdən, surədən,
Ayədən məhəbbət qoxusu gəlir!
Sevənin ayağı sayalı olur,
Sayədən məhəbbət qoxusu gəlir!
Tapdı, tapmadı ki, qayanı Fərhad,
Öpdü, öpmədi ki, qayanı fərhad...
Çapdı, çapmadı ki, qayanı Fərhad,
Qayadan məhəbbət qoxusu gəlir!
Duydum köməyini Darda Allahın,
O Yox da Allahın var da Allahın!
Adı çəkiləndə harda Allahın,
Oradan məhəbbət qoxusu gəlir!
Burda qan tökülür, bir qan izi yox,
Burda qan tökməzdən bir qansızı yox!
Burda ha qan axır...qan iyisi yox...
Minadan məhəbbət qoxusu gəlir!
Məhəbbət insana verir qol-qanad,
Ondadır səadət, ondadır həyat.
Taparsız, görərsiz ordadır Barat,
Haradan məhəbbət qoxusu gəlir!
lll
Nə zərgərə yoldaşam,
Nə zər məni aparır...
Nə gözəl zəhmətkeşəm,
bu tər məni aparır.
bax, bu bahar- yaz məni,
eləyib muraz məni!
Xəzərə Araz məni,
Tərtər məni aparır!
Qədər məni aparmır,
Kədər məni aparmır.
Nələr məni aparmır,
Nələr məni aparır!
Demə məşəl sözü nə,
Qoy bir dönüm gözünə!
Məşəl elə özünə.
Məşəl məni aparır!
Səs veribdi səsimə,
Yaşamaq həvəsimə.
Hamının əvəzinə
Məhşər məni aparır!
Oğlunu itiribdi,
Köksünü ötürübdü.
Çiyninə götürübdü,
Bəşər məni aparır?!
XIZIR, MƏNİ TƏRKİNƏ AL
Nağıldan gəl, dastandan çıx,
Xızır, məni tərkinə al!
Yollarımın üstündən çıx,
Xızır, məni tərkinə al!
İzinən biz yolundayam,
İnsan-iblis yolundayam.
Hələb-Təbriz yolundayam,
Xızır, məni tərkinə al!
Mindir məni Söz atına,
Əylə, minim öz atıma!
Əylə, minim Boz atına,
Xızır, məni tərkinə al!
Sən gəlməsən bu can çıxar,
Axıb dizəcən qan çıxar,
Əl uzat, quyudan çıxar,
Xızır, məni tərkinə al!
Oğulam, oğul, deyirəm,
Gəlməsən oğul deyiləm!
Nə uzunmuş yol deyilən,
Xızır, məni tərkinə al
Bəlkə dərkinəm, deyirəm,
Bəlkə dərkimdən deyirəm?
Bəlkə tərkindən deyirəm,
Xızır, məni tərkinə al!
BAX
Ağıl var elə bil, ağılı yoxmuş,
Könül var, sən ona ağıl kimi bax!
Nağıl var, oxusan dastan bilərsən,
Dastan var, oxuyub nağıl kimi bax!
Ömür çilik-çilik, bölük- bölükdür,
Yük var ki, bir tükmüş, tük var ki, yükdür...
İz var ki, cığırdan, yoldan böyükdür,
Yol var ki, uzanır cığır kimi... bax!
Su var ki,özünə yetirər səni,
Xızır tək tərkinə götürər səni
Sahil var, ümmantək batırar səni,
Ümman var, qoynuna sahil kimi bax.
Harda ki, viranə-xaraba varmış.
Orada deyirlər bayquş ularmış.
Həyat dedikləri xaraba- bayquş,
Ölümə bülbüllər oxur kimi bax!
Eşqə ki, ay Barat kim can verirmiş,
Bəşərə o,şöhrət, o, şan verirmiş!
Özünü gözəllə nişan verirmiş...
Gözələ Allaha baxır kimi bax!
ÜÇ NÖQTƏ
Dünya dağılammaz... özün sonuna
Üç nöqtə qoymusan axı, ilahi!
Qoymaz yolumuzdan sapmağa bizi,
Heç vaxt yolumuzun sağı, ilahi!
Üç nöqtə kimidir ümmanlar demək,
Ümman fəlakətdir, ümman yar demək!
Harda sahil varsa ümman var, demək,
Harda ümman varsa, sahil... ilahi!
Burdan çıxan günəş, o yağan qarsa,
Niyə tələsək ki, batmağa yasa?!
Var-var gətirirsə, varımız varsa,
Var demək yoxun da yoxu, ilahi!
Bu insan kamala, kama dolubmu,
Haliyəm sözündən hali olubmu?
Bir nöqtə könülmü, bir nöqtə ruhmu,
Üçüncü nöqtəmi ağıl, ilahi?!
Yaradıb bəndənə qul söyləmisən,
Tutsan, əbədidi yol söyləmisən.
Axı sən dünyada “Öl!” söyləmisən,
Axı deməmisən dağıl, ilahi!
Sən verib hər şeyə əvvəl can, sonra...
Dedin Barata da adamsan, sonra...
Mənə də rəhm edib adımdan sonra
Üç nöqtə qoymusan, sağ ol, ilahi!
çap et